As doazóns de carácter relixioso que os nosos veciños tiñan que soportar vense nun testamento dun veciño do século XIX no que pon: "a cada unha das dúas funcións fúnebres de enterro e honras, asistan incluído o párroco 12 sacerdotes que celebren a misa, a cantada, vixilia, do responso e solemnidades de estilo,concorrendo ao efecto a cera das confrarías de que é irmán, ofrendando a cada unha coa esmola de 8reais".
A ofrenda semella que comezou sendo unha dádiva pero xa no século XVII aparece convertida nun dereito do abade, "coa igrexa topamos" do mesmo xeito que o décimo, a primicia e a oblata, sen perder por iso o seu carácter expiatorio.
Para non deixar ningún cabo solto, se o defunto no testamento non deixaba que se fixera ofrenda ou morrera sen testamento os herdeiros debíana facer, xa que os bispos estipulaban o criterio de ser "conforme piden a calidade do defunto e a súa facenda".