En Millares, o xabaril (Sus scrofa) chegou a comer patacas e millo nas leiras situadas a
poucos metros das casas. Ten un oído e olfacto finísimo que
compensa a súa mala vista. O
seu fociño está especializado en dar golpes mortais. É un animal nocturno
e pode percorrer grandes distancias nunha soa noite, podendo ser visto raras
veces, ó serán ou pola mañanciña. É omnívoro pero prefire o millo e a castaña. Cando
nacen teñen unha pelaxe a listas de cor marela e marrón ata os seis meses e
chámanse ranchos. Por unha parte causa estragos nos cultivos agrarios e
forestais, e por outra airea o solo e consume vermes e réptiles perigosos. Capturado
de novo chega a ser un gran amigo do home, como caso curioso unha india dos
Guajá saíu nos medios de comunicación amamantando a unha cría de xabaril.
Supersticións: Se unha persoa comía da
cachola do porco bravo sería incapaz de contar mentiras.
Detección
do xabaril
Hai
que ter moita experiencia para que o estudio concienciudo dunha serie de
indicios dea unha lectura completamente clara, pois saber que é un xabaril é fácil,
pero non onde vive, canto pesa ou a idade que ten.
Pegadas
Poden
chegar a medir ata sete centímetros de anchura pero o tamaño e a forma depende
da idade, peso, sexo e do terreo por onde pasa.Un xabaril macho de avanzada
idade ten unhas pegadas amplas e impresas ata o talón. As beiras dos pezuños
estarán redondeados a causa do desgaste, e os planos (transversal e
lonxitudinal) aparecerán practicamente horizontais e separados un do outro
debido ó peso. As pegadas dunha femia adulta diferénciase das do macho porque
os seus dedos teñen un perfil máis afiado. Os planos do pezuño preséntanse máis
xuntos que os do macho. En terreos duros ou areosos é máis complicado asegurar
o tipo de animal. Pódense confundir con pisadas de corzo, cervo ou xato.
Fozadeiros
É
algo innato e foza a terra en busca de alimento. Nos prados dálle a volta ós terróns
e pode deixar gran superficie ó descuberto, nos regos de patacas ou millo por
exemplo cambian alternativamente de rego, cómo se quixeran saber onde está o
alimento máis saboroso.
Baño
Enzóufanse
case tódolos días e durante todo o ano. Buscan lameiros que posúen substancias
especiais para libralos da gran cantidade de parásitos da súa pelaxe. A forma do
baño é o perfil calcado do lombo e lateral do animal, sobre todo en lameiras
semisecas.
 |
| Barro seco onde o xabaril tomou un baño |
Outros (Sedas, excrementos e dentadas).
A
comezos do verán cando muda a pelaxe é máis facilmente ver as sedas en silvas,
toxos ou nos baños.
Os
excrementos están formados por varios elementos, e están cerca da área do
encame. Parécense ás do porco doméstico e a súa cor varía segundo a
alimentación. Pódese saber cun pouco de costume datos sobre o tamaño e tempo
transcorrido desde o paso.
As
dentadas nas árbores é un dos métodos que utilizan os machos para demarcar o
seu territorio. Algunhos afirman que estas marcas son o resultado da práctica
do afiado dos dentes. O que anuncian con toda claridade é que un macho anda
polo lugar.
Formas de caza.
A
lei de caza do ano 1902 vixente ata 1970 permitía cazar tódolos días da semana
ó longo dunha temporada.
O
cazador interrompía os labores de labranza ante o aviso de que un ou varios
cochos andaban polos arredores. Xuntábanse varios e ían na busca do xabaríl. A
veces non daban co bicho e pasaban a noite onde se atopaban para seguir sobre a
pista ó día, ou días seguintes.
O
período hábil para exercer a caza, válido con alcance xeral, foi para a tempada
2011-2012, entre os días 16 de outubro de 2011 e o 6 de xaneiro de 2012, ambos
inclusive. Considéranse días hábiles de caza, con carácter xeral, os xoves,
domingos e festivos de carácter estatal ou autonómico.
Para
o xabaril o período hábil estenderase desde o 20 de agosto de 2011 ata o 19 de
febreiro de 2012, nas modalidades de gancho, montaría e espreita.
Co
fin de reducir os danos producidos por esta especie, logo de comprobar a
existencia daqueles, a administración poderá autorizar, a realización de
ganchos, montarías ou esperas.
O
sistema normal utilizado para cazar é unha mestura de gancho e batida, onde o
número de postos é máis reducido que na montaría, batendo zonas relativamente
pequenas e cunha soa manda. Os tiradores acostuman participar na procura de
rastros, e os donos dos cans na solta dos mesmos; estes adoitan ir acompañados
da correspondente escopeta, cubrindo postos e formando pequenas armadas
travesas.
Antigamente
utilizábanse cans de palleiro, hoxe son cans de razas cruzadas ou razas puras
con predisposición para este tipo de caza como: sabuxos, grifóns niverneses,
azuis de Gascuña.
As
escopetas antes eran de canóns paralelos que foron sendo substituídas por
escopetas semiautomáticas e as de canóns superpostos.
Cociña
A
carne de xabaril é moi rica en proteína e debido ó obrigado precociñado
conséguense pratos con alto valor nutritivo. Antes de cociñar esta carne é
obrigatorio a inspección veterinaria debido á triquinose, que pode contaxiar ás
persoas e causarlles grandes problemas patolóxicos.
Para
que a carne non quede seca e correúda hai que pendurar e logo mariñar o cocho.
Pendúrase
de dous a doce días dependendo do tamaño para que as encimas descompoñan as
fibras pra que a carne sexa máis tenra e saborosa. Debe ser un lugar fresco e
ventilado nun ambiente inferior a 4ºC
e 80% de humidade.
O
mariñado é un proceso para eliminar parte do bravío e a carne teña máis zume
precisando para facelo de viño tinto,
cenorias, craviños, allo, cebola, loureiro, apio, craveiro e pementa negra.
Nesta mestura tense a carne en cachos de cinco a dez días dándolle unha volta
cada día. Logo escórrese ata que estea enxoita e dóurase en aceite quente para
posteriormente cociñala segundo a receita escollida.
Lacón
de xabaril
Ingredientes
para unhas catro persoas.
Para
adobar: 1 lacón (3kg), 4 dentes de allo en rodas, 1 cullerada de pemento doce, 1
cullerada de pementa moída, 1
dl de aceite.
Para o asado: 3 culleradas de sal, 2
craveiros, 2 dentes de allo, 1 cebola, 2 pastillas de concentrado de carne, 5 dl de viño branco seco
Preparación: Déixase o lacón sen pel
en adobo de 3 a
4 días. Logo sálgase e dóurase ben na mesma graxa de mariñar;
engadímoslle o craveiro, o allo e a cebola enteira. Desfacemos as pastillas de
concentrado e regámolas co viño. Logo déixase cociñando durante dúas horas e
media.
Costelar de xabaril á brasa
Ingredientes
para unhas catro persoas.
Preparación:
Primeiro maríñase a costela con tódolos ingredientes, agás o sal e o zume de
limón. Déixase da noite para a mañá. Logo sálgase e ásase á brasa uns dez
minutos por cada lado, pintándoa co zume de limón de vez en cando.
 |
| Millo, unha das súas comidas favoritas |
 |
| Pel do xabaril |
 |
| Pezuña do xabaril |
Ningún comentario:
Publicar un comentario