A gadaña

A gadaña non é unha ferramenta que saiba manexar calquera. Poucas sobreviven na nosa aldea. 

Antigamente facían competicións de sega nos prados. Se fora deporte olímpico seguro que algún veciño noso estaría na selección galega.

Esta ferramenta agrícola dotada de folla de ferro que produce son ao ser batida con outro ferro ou cunha pedra, foi usada cono instrumento musical en diversas zonas de Galiza.   Normalmente recorríase a elas para acompañar un canto no marco dunha tarefa agrícola, ben para facer un descanso na mesma, ben para celebrar o seu remate parcial ou total.

Ademáis de práctica hai que ter resistencia. Hai que ter xeito como vemos no vídeo: o gadañeiro ten que levar a gadaña nin tan cerca que chegue á terra, nin tal alta que deixe a herbadesaproveitada.

Tamén parece que o mellor sitio para non se enfurruxa a gadaña no inverno é o fume que lle da protección.

Outro apeiro parecido é o gadaño. Era utilizado para coller os toxos.

Poucos veciños quedan que saiban cravuñar unha gadaña. De tanto segar o fío ponse cego. O mango da gadaña non é coma o de outras ferramentas agrícolas que dura no sitio ata perecerpor algunha razón. Cando se cravuña a folla, hai que desmontalo. Para cravuñar vaise petando coa piqueta sobre a ingre.

Cada segador leva a súa cudeira pendurado do cinto e dentro a pedra de afiar. A codeira era de corno de vaca.

Adiviña:

Cal é o animaliño que pasa pola herba e deixa un camiño?

Ditos:

Se queres ter bo prado, mal pacido e ben gadañado.

A gadaña quere forza e maña.

Hai que sacalas gadañas... (ante inxustizas).