É moi posible perder noticia da forma orixinaria dun apelido galego, por exemplo na nosa aldea, hai familias apelidadas Dorado, que son coñecidas polos seus veciños como "os de Dourado", pero o deterioro de documentos antigos onde está escrito o apelido na forma lexítima galega "Dourado" e a morte paulatina dos veciños de máis idade, pode facer desaparecer o apelido tradicional galego.
Podemos corrixir os nosos apelidos deturpados para transmitilos ás xeracións futuras na forma orixinal galega.
A lexislación actual permítenos agora recuperar as formas auténticas e autóctonas dos nosos apelidos e dos nosos nomes de pía.
Mais información en:
https://www.usc.es/gl/servizos/snl/dinamizacion/galeguiza2.html
Mais información en:
https://www.usc.es/gl/servizos/snl/dinamizacion/galeguiza2.html
Desde o século XV moitos apelidos galegos foron castelanizados á forza pola ansia uniformizadora do reino de Castela cando acabou co poder político e administrativo do Reino de Galiza.
A igrexa galega foi substituída nos máis altos cargos por xente castelá-falante e pasa a depender das congregacións de Castela e Valladolid, que non teñen en conta a lingua maioritaria dos fregueses.
Nos rexistros parroquiais castelanizan os apelidos e os nomes. Ata o século XV a documentación feita por escribáns (testamentos, foros, compa-vendas, etc.) é case exclusivamente en lingua galega.
Pero a partir do século XVI debido a unha normativa dos reis de Castela, fan que a lingua notarial sexa exclusivamente a castelá. Por eso vemos nos documentos antigos nomes e apelidos galegos castelanizados.
A igrexa galega foi substituída nos máis altos cargos por xente castelá-falante e pasa a depender das congregacións de Castela e Valladolid, que non teñen en conta a lingua maioritaria dos fregueses.
Nos rexistros parroquiais castelanizan os apelidos e os nomes. Ata o século XV a documentación feita por escribáns (testamentos, foros, compa-vendas, etc.) é case exclusivamente en lingua galega.
Pero a partir do século XVI debido a unha normativa dos reis de Castela, fan que a lingua notarial sexa exclusivamente a castelá. Por eso vemos nos documentos antigos nomes e apelidos galegos castelanizados.
Este afán desgaleguizador foi brutal a partir da instauración dos rexistros civís a comezos do século XIX.
A continuación mostramos unha relación dos apelidos que temos constancia que houbo ou hai en Millares nos últimos tempos:
ABELLEIRA, ABRAIRAS, ACAL, AENLLE, ÁLVAREZ, ANDIÓN, ARIAS, BARREIRO, BOLAÑO, BOUDÓN, BRAÑAS, CANDO, CARBALLEDO, CARBALLEIRA, CASTEDO, CASTRO, CEDRÓN, CHAÍN, CHANTRES, CORTÓN, COUSO, DÍAZ, DOURADO, EIROS, FERNÁNDEZ, FERREIRO, FORNEAS, FREIRE, FREIXE, GAIOSO, GALLEGO, GÓMEZ, GONZÁLEZ, GRAÑA, HORTA, IGREXAS, LAMELA, LAVANDEIRA, LENZA, LÓPEZ, LOURENZO, LÚA, MENÁN, MILLARES, MON, MOSTEIRO, MOURISCO, MUIÑA, MURIAS, NEIRA, OUTEIRO, OXEA, PALMEIRO, PARDO, PENA, PENELAS, PEREIRA, PÉREZ, PIN, PIÑEIRO, PORTEIRO, PORTELA, PRADEDA, QUEIZÁN, QUINTAS, REGO, RIBEIRA, RICO, RIVEIRO, RODRÍGUEZ, SAL, SANCHEZ, SAN MIGUEL, SARCEDA, SEOANE, TEIXEIRO, TELLA, TELLADO, TORNEIRO, TRABADA, VAL, VALDEIGLESIA, VALDEIREXE, VALÍN, VALIÑO, VEIGA, VILAMIDE.
2 comentarios:
Tedes variedade de apelidos na vosa aldea: a)PATRONÍMICOS como González (fillo de Gonzalo, de Gundisalvus, nome xermánico frecuente en Galiza a partir do século X), Pérez(fillo de Pero nome medieval de Pedro), b) DE PROFESIÓN como Ferreiro (do latín ferrarius derivado de ferrum, -i, "ferro". Persoa que traballa o ferro), Freire (do provenzal fraire, "monxe, frade", membro dunha orde relixiosa), c)TOPONÍMICOS como Pin (do céltico "penn" e do latín "pinna", pedra que sobresae no terreo), Valdeirexe (de vallis eclesiae, "chaira de terra entre montes ou alturas", e "edificio consagrada ao culto cristián", Veiga (do prerromano baika, "terreo sempre húmido, chan e fértil, terreo que baixa cara o río") e d) ALCUMES como Dourado (do latín daureatu, “da cor do ouro ou semellante a el, feliz”. O primeiro elemento, dur-, forma parte do nome da Gallaecia prerromana Durbedicus, unha divindade relacionada coa auga)ou Trabada ("persoa cunha ferida ou mordedura" ou tamén "persoa robusta, forte, vigorosa").
Moitas grazas pola explicación, é moi interesante coñecer de onde veñen os apelidos da nosa aldea, e é certo que en Millares hai unha gran variedade de apelidos.
Publicar un comentario